Vandaag neem ik officieel afscheid als raadslid van de gemeenteraad van Ede. En vandaag wordt mijn website Tekstenzorg.nl publiek. Vandaar dat ik nu nog als gemeenteraadslid mijn eerste blog voor Tekstenzorg.nl schrijf over de Edese decentralisaties. Totdat de nieuwe raad geïnstalleerd wordt ben ik aan te spreken op het gemeentebeleid van Ede en mede verantwoordelijk voor de contouren van het Edese zorgondersteuningsbeleid vanaf 2015. En dat zijn mooie woorden geworden. Maar hoe gaat het college ze uitvoeren, hoe zullen de daden zijn?
Als raad hebben we ons er hard voor gemaakt: bij de gemeente Ede staat in 2015 de persoonlijke situatie van de zorgbehoevende burger centraal. Vraaggericht werken heet dat. De raad had ook bedacht welke maatschappelijke effecten belangrijk zijn als de gemeente nog meer dan vroeger verantwoordelijk wordt voor de ondersteuning aan ouderen en langdurig zieken. Want mensen zullen langer thuis moeten blijven wonen. In het Beleidsplan Awbz/Wmo wordt dan ook gesproken over “sturing op basis van maatschappelijke effecten”. Het hebben van sociale contacten is het belangrijkste maatschappelijke effect; voor alle doelgroepen. Niet zo gek, want de gemeente gaat eerst kijken of iemand hulp kan krijgen in de eigen omgeving.
Zieker door regelgeving
Na vaststelling van het toekomstig WMO-beleid vroeg ik mij af hoe belangrijk het huidige college het nou echt vindt dat langdurig zieken, ouderen en mensen met beperkingen sociale contacten nodig hebben. En hoe belangrijk vinden deze collegeleden de mening van de raad voor de nabije toekomst. Ik legde via raadsvragen het college een krantenartikel voor met het verhaal van een echtpaar in een andere gemeente waarbij mevrouw een ernstige progressieve ziekte had. Vanwege de huidige regelgeving werd het echtpaar geacht naar een aangepaste woning te verhuizen. Maar aangezien die niet beschikbaar was kwam er uiteindelijk een zorgunit in de tuin. De stress dat ze zou moeten verhuizen en weg zou moeten uit haar vertrouwde sociale omgeving had gevolgen voor mevrouw: “De artsen denken dat ze daardoor zo hard is achteruitgegaan”, aldus de echtgenoot.
Zuinigjes
Mensen zullen het langer thuis moeten zien vol te houden. Gezien de kaderstelling van de raad verwachtte ik een beleidsuitvoering vanaf 2015 die meer dan vroeger rekening zou houden met de specifieke situatie van de zorgvrager. Helaas, de zuinigheid droop eraf in de beantwoording van mijn raadsvragen: “Een medewerker van de gemeente onderzoekt samen met de burger wat het te behalen resultaat is en wat de goedkoopst compenserende voorziening is” en “De gemeente zal werken aan het verhogen van bewustwording onder burgers, opdat ze tijdig op de toekomst anticiperen”. Voeg daarbij “In de Verordening is een grens gegeven waarboven het sociale aspect niet meer opweegt tegen de financiële (grens van € 45.000). Dit om ook in de toekomst voldoende middelen te hebben om alle andere burgers van Ede te ondersteunen”. Kortom: maatwerk betekent bij dit college 1. een gesprek 2. per definitie de goedkoopste oplossing 3. tot 45.000 euro en anders verhuizen (in feite voortzetting van de oude regeling). De duidelijke uitspraak van de gemeenteraad dat de specifieke situatie en sociale omgeving van de zorgvrager belangrijk zijn voor maatwerk, is hierdoor uiteindelijk toch ondergeschikt gemaakt aan het geld. Werk aan de winkel voor de nieuwe gemeenteraad van Ede om nog eens strak te kijken naar de uitwerking en uitvoering van de gestelde kaders.